In de huid van een " blande "
Tot dan toe waren tekenen van wijsheid niet mijn ding: de aanblik van de geringste witte haar bezorgde me de kriebels. Sinds ik 30 was, gebruikte ik alle kleuringen, zelfs de plantaardige, zelfgemaakt. Het was vervelend, het kostte geld, en het was een vergeefse race tegen de tijd, tegen mezelf. En die witte wortels die elke maand weer opdoken, als een vernedering.
En toen was er een verandering in mijn leven. Een nieuwe functie. Ik werd overgeplaatst naar de afdeling waar ik al jaren belangstelling voor had. Toen ik 57 was, voelde ik me op en top, ik had niets meer te bewijzen... of toch bijna. Er was nog mijn haar. Ik wilde vrede hebben met mijn haar. Geen leugens meer. Ik dacht, de tekenen des tijds zijn toch geen ramp. Ik ga niet mijn hele leven strijden!
Maar ik stelde mezelf nog duizend vragen: zijn mijn ogen niet te donker? Zal het passen bij mijn krullend haar? Kortom, ik zocht naar alle mogelijke argumenten om het moment uit te stellen.
De werkelijke vrees was het oordeel van de mensen rondom mij. Ik besloot thuis de proef op de som te stellen. Mijn dochter was geamuseerd: going grey* is zo cool, zei ze. Diep vanbinnen, op de leeftijd van twintig, zag ze het als een spel. Ze voelde minder sociale druk.
Mijn man vroeg ik rechtstreeks of hij nog steeds van een vrouw met witte haren zou houden. Hij glimlachte. Je zult uniek zijn, zei hij. Ik was iets minder ontmoedigd, maar ik wilde nog steeds niet opvallen.
Ik googelde naar tips en kwam deze intrigerende term tegen: " blande ". Uitgevonden door Sophie Fontanel, de beroemde romanschrijfster en modecritica. Ik rende naar buiten om haar laatste boek te kopen, Une apparition, waarin deze vraag wordt onderzocht. Ze zegt dat het haar wit haar was dat haar in het licht bracht. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Het spreekt van wedergeboorte, eerlijkheid, vrijheid. Ik dacht: waarom ik niet? Ik preek altijd over accepteren van je lichaam, dus waarom maak ik me druk om een handvol witte haren? Het was een wake-up call.
Ja, de overgangsperiode van gekleurd naar wit haar was erg ingewikkeld. Maar ik voelde me meer en meer in overeenstemming met mijn keuze. Na een jaar zag ik eindelijk het einde van de tunnel. En ik had de onvoorwaardelijke steun van mijn man vanaf het begin.
Vandaag voel ik me stralend. Opgelucht. Ik realiseerde me dat grijs haar hebben een manier is om je te bevrijden van de angst om ouder te worden. Dat zei Tatiana de Rosnay. We hebben enkele inspirerende vrouwen!
Dit wit haar geeft me zelfs nieuwe charmes. En dan op straat, gek gewoon, in een menigte val je op, je wordt zichtbaar. In tegenstelling tot wat velen denken, kijken mannen wel. En het lijkt erop dat mijn man weer verliefd is geworden!
* Grijs worden
