?t=crop&x=0.011&y=0.000&width=0.979&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
?t=crop&x=0.116&y=0.000&width=0.814&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
?t=crop&x=0.147&y=0.000&width=0.826&height=1.000&outputWidth=188&outputHeight=128)
Η πρώτη φορά που... Συνειδητοποίησα ότι έχανα τα μαλλιά μου
Πάντα μου το έλεγαν αυτό. Είναι στα γονίδιά σου, Jules - αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα πέσουν, θα δεις. Έτσι, με προειδοποίησαν. Αλλά ως έφηβος, με τα πυκνά σγουρά μαλλιά μου, ήταν δύσκολο να το φανταστώ. Στο οικογενειακό τραπέζι, κοιτούσα τον παππού μου, ο οποίος ήταν εντελώς φαλακρός, και τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν φαλακρός στα τριάντα του. Και ένιωθα ανίκητος.
Αλλά μια μέρα ξεκίνησε. Με μια απλή παρατήρηση, στο κομμωτήριο. Αποφάσισα, τελικά, να κόψω λίγο τα μαλλιά μου πριν φύγω για τη Βαρκελώνη για έξι μήνες σπουδών. Ήθελα να τιμήσω την περίσταση. Και για να ελαφρύνω λίγο το κεφάλι μου. Μεγάλωνα. Όμως αυτή η απλή φράση του κομμωτή με έκανε να νιώσω το χτύπημα των γηρατειών. Μου είπε: "Τα μαλλιά σου αρχίζουν να γίνονται εύθραυστα".
Και τότε το συνειδητοποίησα. Ο κόσμος μου σταμάτησε να περιστρέφεται - σκέφτηκα: αυτό είναι, ήρθε η ώρα. Έριξα μια πιο προσεκτική ματιά. Και είδα πως, ναι, η χωρίστρα μου είχε αρχίσει να υποχωρεί λίγο. Όταν σήκωσα τις σγουρές μπούκλες μου, εκεί, από κάτω. Η ενηλικίωση ήταν έτοιμη να ξεκινήσει και τα μαλλιά μου θα με απογοήτευαν σιγά-σιγά.
Στη συνέχεια έγινε εμμονή. Σε κάθε ευκαιρία κοιτούσα παντού τον εαυτό μου: στις βιτρίνες των καταστημάτων, στα παράθυρα του μετρό, στον καθρέφτη το πρωί. Έκανα ζουμ στην πιο μικρή φωτογραφία για να εξετάσω προσεκτικά όλα τα στραβά στο κεφάλι μου. Σκέφτηκα, αυτό είναι άδικο, τα μαλλιά μου... γιατί μου τα παίρνουν; Είχα αρχίσει να γίνομαι λίγο παρανοϊκός- νόμιζα ότι αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαν να δουν όλοι και ότι δεν μπορούσαν να δουν εμένα πια. Και είπα στον εαυτό μου ότι ίσως οι εξετάσεις μου και η αποφοίτησή μου στο τέλος της χρονιάς με άγχωναν. Ένιωσα ακόμη πιο ένοχος. Πάντα πιστεύουμε ότι αυτό θα συμβεί μόνο στους άλλους, οπότε όταν μας επηρεάζει πραγματικά, πονάμε.
Αποφάσισα να μάθω περισσότερα- έκανα έρευνα για την κληρονομική τριχόπτωση και δοκίμασα διάφορες αγωγές και θεραπείες για να την σταματήσω. Ένιωσα ότι κάποια από αυτά λειτούργησαν. Ότι η τριχόπτωση θα μπορούσε να σταματήσει. Έμαθα να κάνω μασάζ στο τριχωτό της κεφαλής μου για να τονώσω τη μικροκυκλοφορία. Και τότε μια μέρα γνώρισα τη Delphine. Με κοίταξε διαφορετικά. Με θεωρούσε όμορφο και μου έλεγε ότι δεν έβλεπε τίποτα. Λοιπόν, μιλούσε μόνο για τα μάτια μου. Πολύ μπλε, ναι, τα μάτια του παππού μου, στην πραγματικότητα. Μου έδωσε πίσω την αυτοπεποίθησή μου.
Ξαφνικά, το συνειδητοποίησα. Πριν από δύο μήνες, η Delphine με φωτογράφισε από το μπαλκόνι, ενώ βοηθούσα τον γιο μου να κάνει ποδήλατο στον δρόμο. Αλλά όταν κοίταζες την εικόνα, αυτό ήταν το μόνο που μπορούσες να δεις. Μια μεγάλη φαλάκρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Ήταν ένα μεγάλο σοκ, αλλά παραιτήθηκα. Αποφάσισα ότι δεν θα έκανα κύκλους. Στα 37 μου, ήταν καιρός να πάρω μια απόφαση. Στη ρίζα. Έκοψα τα μαλλιά μου πολύ, πολύ κοντά. Ο κομμωτής μου προσπάθησε να κάνει πλάκα και μου είπε ότι είχα τα μαλλιά του Ζιντάν. Ήταν ο μόνος που γέλασε. Τις τρεις πρώτες ημέρες με το νέο μου κούρεμα, δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Αλλά δεν με πείραζε. Πήρα την κατάσταση στα χέρια μου και ακόμη και σήμερα εξακολουθώ να κάνω μασάζ με ειδικά έλαια και να συλλέγω θεραπείες από ειδικούς για να ενισχύσω τις ρίζες μου.
Επίσης, έχω ένα μικρό μυστικό. Για να αποκαταστήσω την ισορροπία, άφησα ένα όμορφο μούσι. Είναι το μόνο που μπορείτε να δείτε τώρα! Μου αρέσει πολύ το νέο μου στυλ. Αρέσει και στον γιο μου. Λέει σε όλους ότι όταν μεγαλώσει θέλει να έχει την ίδια γενειάδα με τον πατέρα του.
